Mini-staatjes 13
581. Pitcairn Island

2 maart 2007
©2007, copyright: shorties.nl

Nieuwe mini-staatjes-column

Twintig procent van de bevolking van Pitcairn is radioamateur
  
Toen Fletcher Christian op 28 april 1789 de muiterij op de Bounty leidde, en kapitein William Bligh met een aantal loyale schepelingen overboord zette, probeerden de achttien muiters, samen met vier aan Bligh loyale mannen die gedwongen werden de Bounty te helpen varen, zich te vestigen op het eiland Tubuai. Na drie maanden waarbij de lokale bevolking van het eiland door de mannen geterrorisserd werd keerden de mannen terug naar Tahiti, waar het schip onder commando van Bligh ook vandaan was gekomen.


Het overboord zetten van kapitein Bligh (copyright op afbeelding verlopen)
klik = vergroting

Met acht bemanningsleden, zes mannen uit Tahiti en elf Tahitiaanse vrouwen van wie er één een baby had, vertrok het schip weer van Tahiti, in een poging om de Britse Marine (de Bounty was vóór de muiterij een marineschip) te ontlopen. Volgens het logboek van het schip, bijgehouden door een van de companen van Christian, werden de Tahitiaanse mannen eigenlijk gekidnapt in een poging om de vrouwen mee te nemen.
   
De muiters voeren met hun schip langs de Fiji- en de Cook- Eilanden. Uit angst dat ze daar ontdekt zouden worden,  legden ze daar niet aan. Uiteindelijk herontdekten ze het op dat moment onbewoonde Pitcairn Eiland, dat op de marinekaarten die ze hadden onjuist was aangegeven. Daar vestigden de opvarenden zich, nadat ze op 23 januari 1790 het schip in de baai van het eiland in brand hadden gestoken. (Het schip zonk en is voor duikers onder water nog steeds zichtbaar in de Bounty Baai bij het eiland.)
  
De muiters op Pitcairn werden ondanks een uitgebreide speurtocht niet gevonden. De muiters die op Tahiti waren achtergebleven werden daar gearresteerd en op transport naar Engeland gezet. Tijdens een schipbreuk op dat transport (het schip zocht tevens naar de muiters die op Pitcairn waren), verdronken vier van hen. De overgebleven mannen werden in Engeland berecht, waarbij een viertal mannen werd vrijgesproken, twee kregen gratie en één kreeg door een juridische fout uitstel van straf en kreeg uiteindelijk ook gratie. Drie muiters werden veroordeeld en opgehangen.
  
  
Ongelukken, moord en alcoholisme
  
Pas in 1808, achttien jaar later dus, werden de bewoners van Pitcairn door een Amerikaans schip aangetroffen. Het was hen niet goed vergaan, onder andere door alcoholisme: één muiter was door natuurlijke oorzaak overleden, vijf muiters waren door de Tahitiaanse mannen vermoord, een Engelsman overleed toen hij dronken ten val kwam, en van de drie overgebleven muiters werd er een gedood toen hij de andere twee mannen aanviel. Tijdens vechtpartijen waren ook alle zes Tahitiaanse mannen omgekomen, zodat er nog slechts één man over was, ene John Adams. Van de elf vrouwen waren er twee omgekomen bij het verzamelen van eieren op de steile rotsen. Fletcher Christian kreeg samen met Maimiti een zoon, Thursday October Christian. Toen de muiters in 1808 gevonden werden kreeg ook de overlevende John Adams gratie.
  
John Adams en de eerder aan een luchtweginfectie overleden Ned Young hadden troost gezocht in de scheepsbijbel en zich in plaats van tot de drank tot het christendom gewend. Lang daarna, in de negentiger jaren van de negentiende eeuw werd het eiland aangedaan door een missie van de zevendedagsadventisten, waarna hun eigen vorm van het christelijk geloof plaats maakte voor dit kerkgenootschap.
  
In 1838 werd het eiland en de omliggende eilanden bij het Britse Imperium gevoegd. Tegenwoordig beschouwt de Britse overheid de eilanden niet meer als kolonie maar behorend tot het Britse overzeese gebied. Pitcairn wordt dus niet als soevereine staat gezien, en de VN-commissie voor decolonisatie plaatste het 'landje' op de niet zichzelf regerende gebiedsdelen.
  
  
Barre tocht naar Norfolk Island
  
Rond 1855 werd het eiland voor de groeiende bevolking te klein, en na een verzoek aan de Britse regering kreeg de bevolking het eiland Norfolk toegewezen, eigenlijk een deportatie-eiland waar tot aan 1847 veroordeelden hun straf uitzaten. De gehele bevolking van 193 personen voer vervolgens op 3 mei 1856 tijdens een vreselijke tocht naar Norfolk toe, waar het op 8 juni aankwam. Pitcairn ligt precies midden tussen Australië en Peru, Norfolk ligt veel dichter bij Australië, tussen Nieuw-Zeeland, Nieuw Caledonië en Australië in. Een groot deel van de bevolking vestigde er zich in de gebouwen van de voormalige strafcolonie. Al na 18 maanden hadden 17 Pitcairners er genoeg van, en keerden terug naar hun eigen eiland. Zij werden vijf jaar later gevolgd door nog eens 27 bewoners die terugkeerden.


De ligging van Pitcairn

Het eiland had rond 1937 het grootste aantal inwoners, 233, maar door emigratie, met name naar Nieuw-Zeeland nam dit aantal in de periode daarna snel af. Er wonen nu ongeveer 50 mensen uit negen families op het eiland. Zes van de inwoners zijn als familieleden van de schoolmeester of de dominee niet van Pitcairn zelf afkomstig. Negen van de overblijvende 44 inwoners zijn overigens radioamateurs, wat Pitcairn vermoedelijk tot het gebiedsdeel in de wereld maakt met het hoogste percentage zendamateurs onder de bevolking. (De Pitcairners hebben vijf frequenties waar ze op vaste tijden aanwezig zijn: 14,181 MHz, 14,226,5, en 14,247 in de 20 meterband en 21,325 en 21, 348 op 15 meter).


Een aantal van de huidige inwoners
van Pitcairn (foto: public domein)
klik = vergroting

Een belangrijk deel van de economie op het eiland bestaat uit de ruilhandel van zelfverbouwde producten. Daarnaast wordt op bescheiden schaal enig geld verdiend met visserij, landbouw en handwerksproducten, waarbij de ruilhandel ook een belangrijke rol speelt. De belangrijkste bron van inkomsten vormt de filatelie doordat het eiland eigen postzegels uitgeeft. Daarnaast is honing een belangrijk exportartikel, net als de al genoemde handwerksproducten die meest naar passerende schepen gaan (vrijwel alle daarvan komen op de route via het Panama-Kanaal van Nieuw-Zeeland naar Engeland of andersom bij Pitcairn langs). In 2004 bestond de gehele werkende bevolking van het eiland uit 15 personen.
  
  
Geen eigen radio- of TV
  
Pitcairn beschikt niet over een vliegveld, en zelfs niet over een haven. Er worden 'longboats' gebruikt om mensen van het eiland naar schepen te brengen en weer terug. De snelste manier (behalve met een watervliegtuig of vliegboot) om het eiland te bereiken is om naar Tahiti te vliegen, en vervolgens naar het Frans Polynesische Mangareva. Vandaar gaat er iedere paar maanden een boot die er dertig uur over doet naar het eiland. Verder gaan er om de zoveel tijd op onregelmatige basis vrachtboten vanuit Nieuw-Zeeland, die er in totaal zeven dagen over doen. Op het eiland zijn enkele auto's die het in het ruwe terrein erg zwaar hebben, en er is 6,4 km verharde weg.
  
Pitcairn heeft geen radio- of TV-stations. Satellietontvangst van buitenlandse free-to-air-stations is wel mogelijk, maar er worden ook veel videorecorders gebruikt. Ter vervanging van een radiostation worden marifoonporto's gebruikt om nieuwtjes uit te wisselen tussen de verschillende delen van het eiland. Het eiland heeft geen telefoonnet, maar meerdere mensen beschikken over een satelliettelefoon. Voor lokale gesprekken op het eiland en met schepen worden gewoonlijk VHF-mobilofoonverbindingen gebruikt. Het eiland heeft één door de overheid betaalde internetaansluiting, die door het hele eiland wordt doorgelust naar alle huizen.

Seksueel misbruik
In 2004 kwam Pitcairn negatief in het nieuws, toen zeven van de op het eiland wonende mannen (één ervan was de toenmalige burgemeester van het eiland) en zes in het buitenland wonende mannelijke Pitcairners werden aangeklaagd voor seksueel misbruik van meisjes vanaf een leeftijd van zeven jaar en voor verkrachting.
  
Pitcairn kent een lange traditie van ofwel misbruik, ofwel met instemming al heel vroeg seksueel actief worden. Ook onder de de vrouwelijke inwoners van het eiland verschilt daarbij de mening of wat er gebeurd was tot de cultuur van het eiland behoort of dat het misdrijven betreft. De verschillen in mening over het proces hebben de bevolking van het eiland in twee kampen verdeeld. Enerzijds zijn er de vrouwen die een aanklacht hebben ingediend, anderzijds is er een groep vrouwen die de mannen (iedereen op het eiland is familie van elkaar) verdedigen. Vrouwen uit de laatste groep beweren dat de seks, ook van de vrouwen die nu zeggen verkracht te zijn, met volledige instemming plaatsgevonden heeft. En dat het zo jong al seksueel actief worden deel uitmaakt van de Polynesische traditie waar de inwoners uit voortkomen.
  

Soevereiniteit betwist
  
Een voor dit artikel interessant juridisch aspect aan de rechtszaak over deze kwestie is, dat een aantal inwoners de koloniale status onder Groot-Brittannië bestrijdt, en om die reden vindt dat de Britse rechter op de eilanden niet bevoegd is. De verdedigende advocaten zetten bij het proces hierop in door te claimen dat het merendeel van de inwoners van de eilanden afstammen van de muiters op de Bounty. Onder de toenmalige wetgeving van 1790 verspeelden die hun Britse nationaliteit door het marineschip de Bounty in de brand te steken. Nog ieder jaar vieren de eilanders met een feestdag hun losmaking van het Britse imperium op de dag dat het schip in de brand werd gestoken. Daarbij heeft Groot-Brittannië Pitcairn ook nooit geclaimd. En bovendien hebben de Britten de Pitcairners er nooit van in kennis gesteld dat de Britse wetgeving (zoals de wet op de seksuele misdrijven uit 1956) op hen van toepassing was. Het was ook pas door de aanklachten in deze zaak dat de Britse rechter zich realiseerde bevoegd te zijn in een rechtszaak die betrekking had op inwoners van Pitcairn.
  
Meerdere door de Britse kroon als hooggerechtshof van Pitcairn aangestelde Nieuw-Zeelandse rechters, bepaalden echter op 18 april 2004 dat Pitcairn tot het Britse territorium behoort, en dat de Britse rechter dus inderdaad bevoegd is. Verzoeken om een hoger beroep in deze zaak (dat werd afgewezen) liepen tot aan augustus 2004. Overigens waren in 2006 nog altijd niet alle mogelijkheden voor een hoger beroep over de geldigheid van de Britse soevereiniteit over de eilanden uitgeput. Niettemin begon op 30 september 2004 het proces.
  
  
Weigering om af te treden
  
Veel eilanders hebben het proces geboycot, deels omdat ze ook na proces met hun mede-inwoners verder zouden moeten en ook samen met hen bijvoorbeeld de oogst moeten binnenhalen, deels ook omdat de reële angst bestond dat het gevangen nemen van de helft van de werkzame bevolking weleens het einde van de afgelegen gemeenschap op het eiland zou kunnen betekenen.
  
Uiteindelijk werden van de zeven aangeklaagde mannen zes veroordeeld. Een ervan, de voormalig magistraat van het eiland werd vrijgesproken. Twee mannen die berouw hadden getoond werden veroordeeld tot een taakstraf. De andere vier kregen gevangenisstraffen, variërend van twee tot zes jaar.

Burgemeester Steve Christian weigerde vervolgens na zijn veroordeling af te treden, maar werd daar de dag na de uitspraak toe gedwongen. Ook zijn zoon Randy, ook een van de veroordeelden, werd het voorzitterschap van de machtige interne commissie van het eiland ontnomen. Zus en tante Brenda Christian werd acht dagen later door de eilandraad als interim-burgemeester aangewezen tot aan de verkiezingen van 15 december van dat jaar. Die werden overigens gewonnen door voormalig magistraat Jay Warren, de enige die tijdens het proces werd vrijgesproken.
  
Het proces dat uiteindelijk na veel juridisch gekissebis over waar het proces gevoerd zou moeten worden, op Pitcairn zelf plaatsvond, heeft de Britse belastingbetaler tot aan april 2006 ongeveer 14,1 miljoen Nieuw-Zeelandse dollars (7 miljoen euro) gekost.
  
Het laatste hoger beroep van de mannen op 30 oktober 2006 veranderde niets aan de eerdere veroordeling, maar de rechtszaken over de geldigheid van de Britse wetgeving op de eilanden en de soevereiniteit duren nog altijd voort. Een van de veroordeelden die inmiddels in Australië woont, vecht bijvoorbeeld aan dat het Nieuw-Zeelandse rechters en advocaten waren die de rechtszaak uitvoerden. Wanneer het Britse recht van toepassing is, hadden de rechters en advocaten uit Groot-Brittannië zelf moeten komen, zo betoogt zijn advocaat.
  

Aanrader: de site van de bewoners van pitcairn met veel info en foto's: http://www.lareau.org/pitc.html

  

Pitcairn Island
Status:

Afmetingen/oppervlakte:
Aantal inwoners:  
Eigen paspoort/postzegels
Eigen valuta/kentekens
Officiële taal
Onafhankelijkheidsbeweging:
Officiële website:
Internet-TLD:
Radioamateur-prefix:		   
Zo goed als zeker Brits overzees territorium
5 km2, alle vier eilanden samen
50
Brits paspoort/ja
ja/?
Engels
Nee
http://pitcairn.pn/
.pn
VP6

N.b. ter vergelijking: Texel is 170 km2 groot, San Marino is 61 km2,
Monaco is 1,95 km2, Vaticaanstad 0,44 km2, Sealand 550 m2
(géén km2), Andorra is 468 km2, en Luxemburg 2586,4 km2

Frequenties en tijden dat de Pitcairners op de amateurbanden te vinden zijn:
Between 3:30 and 5:00 PM PST (2330 to 0100 UTC) on Tuesdays, you can talk to Tom Christian (VP6TC) on Pitcairn Island at 21.348 MHz, or 14.181 MHz if reception is poor on the primary frequency.
At 9:00 AM PST (1700 UTC) on Fridays, you can talk to Tom Christian (VP6TC) at 21.348 MHz.
At 9:00 AM PST (1700 UTC) on Wednesdays, you can talk to Betty Christian (VP6YL) at 21.325 Mhz.
Between 3:00 and 4:00 PM PST (2200 to 2300 UTC) most days of the week, you can talk to Dave Brown (VP6DB) who frequents a net on 14.226.5 MHz and 14.247 MHz.
Other Pitcairn Ham Radio Amateurs are: Meralda Warren (VP6MW); Jay Warren (VP6JC); Terry Young (VP6TY); Dennis Christian (VP6DR); Clarice Brown Oates (VP6CB); Michael Warren (VP6AZ); Irma Christian (VP6ID); and The Club Station (VP6PAC).
Bronvermelding overzicht: Pitcairn Island Web Site The home of the descendants of the Bounty Mutineers.


De Pitcairn Islands, en Pitcairn Island uitvergroot.
Alleen Pitcairn Island zelf is bewoond.
(bronvermelding:CIA's World Factbook, public domain)

Bronvermelding: Meerdere bronnen, waaronder vrij prominent Wikipedia (EN) en de website van de inwoners van Pitcairn.

Binnenkort: een nieuwe geheel deze serie over mini-staatjes gewijde website op www.micro-nation.info 

Categorie: mini-staatjes - plusminus 1847 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.